Bazı anlar vardır ki hafızanızda anlamsızca kalıcı yer etmiş ve bir an o anıyı hatırlamanızı tetikler. Ben de ellerimi lavaboda yıkarken yıllar öncesine bu anıya gittim
Evimize ilk kez alınan telesekreterli ev telefonu heyecanı canlandı gözümde...Babamın eline aldığı kalem kağıtla hummalı bir çalışma başlamıştı. Gece boyunca babam &sigarası telesekreterli telefon ve ben... Defalarca silip tekrar yazılan "Evde yokuz" mesajını okuyacak şanslı kişi kimdi bilin bakalım ?Bu kutsal görevi memnuniyetle kabul ettim.
İlk deneme tabiki olmadı. Bir kaç deneme sonunda oldukça silik ses tonumla bir şekilde kabul edilebilir bir telesekreter olabilmiştim...Babamın oldukça içine sinen ama benim pek de beğenmediğim o mesajın sözleri dün gibi aklımda : "Merhaba burası İ... A.. 'un evi. Şuanda evde yokuz.Sizi tekrar aramamızı isterseniz mesaj bırakabilirsiniz"
Neyseki nasıl kaydedildiğini öğrenmiştim . Evde tek kaldığım anı bu telesekreter mesajını güncelleyerek değerlendirmiştim. Son derece öz güvenli elindeki notu okumadan kendince bir mesaj oluşturmuştum. Pek de güzel olmuştu Ta taa !! Pek övülmediğim için dayımın çok beğendiği hafızamda yer etmiş.
İşin komiği telesekreterli telefon diğer odadan cevaplanan çağrıları kayıt ediyordu. Annemin Balkız teyze ile bizi hayretlere düşüren ama şimdi hatırlayamadığım telefon görüşmesini kahkaha ile dinlemiştik.
Beyaz güzel telesekreterli telefon .. Tek parça mısın bilmiyorum ama seni bugün sevgilyle anıyorum.
Dünkü pilates dersinde kendi isteğimle talep ettiğim ağır karın çalışmalarını "ay benim başım dönüyor sanırım" cümleleri ile tamamladım.
Yağmur , soğuk ...Mor berem, uzun siyah parkam ve kar botlarını sürte sürte eve dönerken Ceviz Ağacı resmen bana göz kırptı. İçeri girdiğimde cennete düştüğümü hissedip poğaça simit profiterol alıp çıktım. Yolda yağmur yağarken yalpalayan vücudumla ağır ağır adımlarken açtım poşeti...Ah mis gibi kaşarlı poğaçanın birini kibar kibar yemeye başladım.Aman Allah ım nasıl bir keyif nasıl bir tat...
Sonra kesmedi...yiğit in okulunun önünden eve yaklaşırken ikinci poğaçayı da açtım. Onu da parça parça mideye indirdim. Eve geldim. Canım mis gibi çay çekti. Çayı demledim. Sonra poşeti tekra açtım ve simitsiz çay neye yarar diyerek simiti de yedim.
Pilates ve karın çalışması bende böyle sonuçlandı...Derse o kadar aç gitmemeliydim.
Günler günleri, haftalar haftaları kovalıyor.84 doğumluların aydınlandığı yıl bu yıl. O hep uzakta sanılan, bir gün göreceğiz denen 40 yaş geldi çattı. Evliliğimizin 13. yıl dönümü, oğlumun 11.yaşını kutladığımız bu sene ben 40 yaşımı kutluyorum.Erken kutlama yani, daha Mayıs'a var.
Evden çalışmaya devam.
Yiğit ara tatilde. Pazartesi okula başlıyor. Bu tatili çok güzel geçti. Hem kayak yapmayı öğrendi ve çok sevdi, hem de 3 kuzeni ile bolca vakit geçirdi.
Kar kış kıyamete doydum ama yine de tekrar kayak yapmayı istiyorum.Kars Sarıkamış bana bu aralar çok uzak.Tatil için yazı beklemekten yoruldum.Hele bu sene Ağustos ta tatil yapacağımız için daha da uzak geliyor. Mayıs'ta Kıbrıs, Temmuz da bir 4 günlük Yunan Adası planım var ama henüz hangi ada o bile belli değil. Hayal ederken neden tasarruf yapayım ki ?
Pilatese devam. Haftada 2 gün tutturmaya çalışıyorum bakalım. 2022 Mayıs'ta ani bir doğum günü hediyesi vermiştim kendime.2024 mayıs ta 2 yıl olacak ve vücudumdaki değişim ile birlikte bende yarattığı ruhsal etki inanılmaz. İlk başladığım bir kaç ayda sözüm ona arkadaşlarım " nasıl ? bir faydasını görüyor musun bari ? " cümleleri fiyatı ne kadar ? , ben de yazılacağım 'a döndü :) Doğru yoldasın Esra devammmmmm
Geçtiğimiz günlerde "Seda Yüz" ün stand up şovuna gidip deli gibi güldüm. Biletlerini hediye ettiğim 3 arkadaşım da beğendi neyseki.
Güzel gidiyor yani özetle...Tek içimi acıtan Yiğit'in evden uzaklaşmama isteiği ile Düzceye gidemiyor oluşumuz..Annem ve babamı özlüyorum. Onlara bu durumu anlatamadığımı hissediyorum.
Geçen yaz boynuma yaptırdığım 5 nokta estetiği denilen barkod görünümünü yok eden müdahele dışında bir şey yaptırmadım yüzüme henüz. Geliyor gelmekte olan ama bakalım daha ne kadar idare edecek yüz temizleme + serum + krem rütelleri..
Ayşe yi özlüyorum. Herşeyden konuşabilmeyi , saçmalamayı özlüyorum.. Londra dan gelecek bir kaç aya.ama yetmiyor.İnsan sık görüşmeden de birini özler mi ? Ayşe ile taşınmamız seninle tanışmamızın başlangıcı ile aynı. Bu bloga onunla tanıştığım sene başlamıştım. Saçmalamak bir insana bu kadar mı yakışır ? Ona çok yakışıyor. Bir yazayım napıyor
Hadi ben kaçtım
12 yıl sonra tekrar kayak dersi almamdaki tek motivasyon oğlum Yiğit'in kayak aşkıydı.Yiğit dersi aldıktan sonra hemen kendi kaymaya başlayınca anne ve babası olarak biz de dersleri alıp peşine düştük.Yiğit kendi telesiyeje binip, kendi kaydı biz de ona yetişmeye çalışırken hem ne kadar yorulduğumuzu hem de uzun zaman sonra kayak yapmaya karar vermenin heyecanını yaşadık.
Şansımıza gittiğimiz günün gecesi kar yağdığı için pistler açılmış. Uludağ da yılın bu zamanında kar yok ve kayak yapılamıyor. Bizim tamamen şansımıza denk geldi :) Başlangıç pistinden 20 den fazla kez kaymışızdır. Geyik alanına çıkmaya henüz cesaret edemedik ama ben tek başına telesiyejle tura çıktım. 15 dk gidiş- 15 dk dönüş fotoğrafta gördüğünüz manzarayı izleyerek keyif yaptım. Tabi o sırada Yiğit babasıyla kayıyordu :)
Döndüğümde bitmiş bir baba ile birlikte hadi biraz dinlenelim sucuk ekmek derken nöbet i devraldım ve ben de kayak takımlarını tekrar giyip kaydım.
İlk 2 gün tipi , fırtına,sis eşliğinde kaydık.3.gün ise güneşle. Bizden sonra karın eriyor olmasına üzüldük.
Bir kez daha gider miyiz acaba bu sene ?
Seni seviyorum Yiğit'im tatlı oğluşum ! Bunu da başardın. Azmin beni çok mutlu ediyor :)
Gece çalışmasında testlerin başlamasını beklerken gelen düşünceler.. Bir pazar sabahı 05:00
Televizyonlarda neden iyiliği, yardımlaşmayı körükleyen yapımlar yerine insanların nefret dolduğu, insan ilişkileri ya da yemekler üzerinden birbiri ile atışan insanların gösterisine maruz bırakıldığını anlamaya çalışıyorum. Gündüz kuşağında güzel bir davranışa imrenmek yerine başkası yerine utanmak anları ne kadar fazla....Ne zaman başladı yozlaşma ? Kırılma anı ne zamandı ? Çocukluğumuz televizyonun bir nevi eğitim aracı olduğu döneme denk geldi. Bu yüzden mi şaşırıyorum bu duruma ? Susam Sokağı, Adam Olacak Çocuk...Ne güzel şeylere maruz kalmışız. Şimdi tüm çocukların açık tv lerden birbirine bağıran, nefret tohumları eken insanlara maruz kaldığını düşünmek içler acısı..Sosyal medya hepimizin hayatının tam ortasında ama Televizyonlar hala salonların ana odak noktası olarak yaşamaya devam ediyor bir çok evde...
Az önce, Babam isimli filmi göz yaşları içerisinde izledim. Eğitim almış bir insanın küçük bir kasabada çevresini nasıl değiştirdiğini nasıl güzelleştirdiğini gördüm...İyilik ne zaman bu kadar uzağımızda kaldı...Biz ne zaman değiştik bu kadar ? Bu film, benim bu kadar içime işlediyse tüm gün verilebilecek bu tür yayınların toplumu nasıl güzelleştirebileceğini hayal ettim.
Bilinçli bir yozlaştırma politikası döneminde miyiz ?
Çetin Tekindor gibi bir ustayı izlemek ve içimde oluşan kendini tamamlama isteği ile açtım bu sayfayı...
Günlük hayatımıza dalıp giderken, belki de çevremizde yapabileceğimiz ufacık değişikliklerin nasıl güzellikler yaratabileceğini hayal ettim..
