10 Mayıs 2013 Cuma

Hoş Geldin Oğluşum :)


Yğit Janbek. e

Uzun bir ara oldu biliyorum.Farklı bir blog sayfası mı oluştursam yoksa devam mı etsem bilemiyorum.Artık tüm ilgi alanımı bebişimiz kaplıyor çünkü.Küçük prens 2 aylık oldu..Öyle böyle geçti iki ay.İsterseniz daha önceden taslak olarak kaydettiğim aşağıdaki yazımı paylaşayım öncelikle bebişin geldiği ilk günü dökmüşüm kelimelere..İkinci paragrafı ise şimdi yazıyor olacağım :

"3 Mart sabahıyla başlayan serüven ... 3Mart benim ve tüm sevdiklerimiz için uzununun bir gün oldu.Sabah 5 te suyun gelmesiyle basladi gun. O an cok heyecanlandim.Daha oncesinde ne yapmak gerektigini bilmek o an icin rahatlatiyor insani. Ben de daha once okuduklarimi uygulamaya koyuldum. Once esimi uyandirdim sakince. Ancak nasil bir heyecan bendeki. Dunya ya bir can Gelecegi cok belli. Uyumaya devam edelim dedik bir sure.Ama hem heyecan hem de arada gelen sancilar cok da uyumaya musade etmedi. Bizde anneleri uyandirip kahvalti hazirlamalarini istedik."

Ve devamı şöyle gelişti..Hastaneye vardığımızda saat 11 di.Doktorumuz sabah hastane de bizi bekliyordu ancak sonrasında hava almak için dışarı çıkmıştı.Yanımda doğum koçumuz Özge ve eşim bebişin gelmesini 5-10 dk aralıklı sancılarla bekledik.Doğal doğum konusundaki ısrarım nedeni ile epidural istemedim.Sancıları nefes egzersizleri ile karşıladım.İçimde daha fazla dinlenmiş güçlü olmayı diledim.Gece 3 te yatağa yatmış olup 2 saatlik uyku ile fiziksel güç de gerektiren doğuma hazır olmak pek de mümkün değildi.Powerade ve hurma larla telafi etmeye çalıştım :)

Öğle, öğleden sonra akşam 5 bu gibi zaman kavramlarını hatırlıyorum ancak bebişin gelmiyor olması bendeki güçsüzlüğe rağmen yanımda eşimin ve Özge nin desteği herşeyi unutturuyordu.Özellikle koridorlardaki yürüyüşlerimde merdiven inip çıkışlarımda çok zorlandığımı hatırlıyorum.ah ah bebiş gel diye neler yaptımm

Neyse akşam 9 a doğru karar verildi ve bebek sezeryanla alınacaktı.Anne karnını çok sevmiş anlaşılan bebişim.Sancıların biteceğini bilmek o istemediği epidurali alacağımı bilmek beni nasıl mutlu ediyordu o an anlatamam.Artık bir an önce bebeğime kavuşmak ve sancıların bitmesini ümit ediyordum.Ve ameliyathaneye indiğimizde gözümde büyüttüğüm epidural omuriliğime verildiğinde yavaş yavaş ayaklarım hissizleşti ve sonrasında sancılar bitti.Artık bebeğime 1 adım yakın hissediyordum.Eşim yine yanımdaydı..

21:03 te bebişim doğdu.Doğar doğmaz temizlendi ve hemen yanıma verildi.İlk babası gördü gözleri dolu dolu beni çok sevdiğini söyledi..Sonra bebiş sol tarafıma yatırıldı.Nasıl bir duyguydu onu ilk defa görmek...Anlatılamaz.Gerçekten anlatılamaz...

Ameliyathaneden gülerek çıktım.Yüzüm öyle gülüyordu ki herkes şaşkındı.Onca sancı ve sonra ameliyat hiç bir şey o bebeğimle geçirdiğim ilk anın önüne geçemiyordu.En çok mutluluğum da eşimin sonsuz desteği her an yanımda oluşu idi.

Bebişli günlerimi yazmaya devam edeceğim..Hoş geldin hayatıma hoş geldin Gizli Çekmeceme bebişim :)