Öyle çok övülen takdir edilen bir çocuk değildim. Zaman zaman potlar kırıp aile üyelerini mahcup ettiğim olurdu. Ama o ilk takdir edilişimi unutmam mümkün değil. Dün gibi aklımda o an… o yaz akşamının kokusu öylesine net bu anım. zaman mekan hepsi capcanlı….
Çok misafirliğe gidip gelen bir aile olmamakla birlikte anne ve babamla gittiğimiz bir akşam oturmasında yaşandı bu ufak hatırladıkça beni gülümseten hadise…Bakkal Mustafa ya babamın ufak bir iyiliği dokunmuştu yanlış hatırlamıyorsam.. yoğun ısrarları ile bir akşam yeşillikler içerisindeki bahçesinde bir akşam çayına misafirliğe gitmiştik… bahçedeki o çiçekler yaz akşamını süslüyordu adeta.. neyse, büyükler çay içerken fazla sessiz duruşum Mustafa amcanın dikkatini çekmiş olmalı ki bahçede yer alan minik bakkalından daha önce hiç yemediğim cipsleri , çikolataları paket paket çıkartıp önüme yığmıştı… ah başka çocuk olsa hapur hupur yerdi ya ben o cipsleri evde abilerimle paylaşma heyecanı ile annemlerin o uzun sohbetleri ve çaylarının bitmesini beklerken bir yandan eve gittiğimde yüzlerindeki mutluluğunun hayaliyle önümdeki yığına baka baka bekliyordum. Ah evet vedalaşma sohbetleri derken kalkıyorduk evet eve gidecektik… sadece ısrarla bir paket bisküvinin tadına bakmışken hop Mustafa amca bütün cipsleri önümden toplamaz mı ! Ah kuzum sevmedi heralde derken yüzümün aldığı şekli bir tek annem gördü eminim…
Ben dönüş yolunda yaşadığım şoku atlatmaya çalışırken ilk takdirimi aldım ”Aferin kızıma , cipsleri hiç ellemedi hatta eve götürmeyi bile istemedi” annemden gelen bu cümleler biraz avutsa da şimdi dönüp yere ayağımı vura vura o cipsleri ve çikolata paketlerini istediğimi hayal ediyorum. Çocuktum istemek en doğal hakkımdı:) hem kendime mi istiyordum. Sadece birlikte yemenin tadını almak istemiştim… ah minik Esra’m… Yüzünü ellerimin arasına alıp gözlerinden öpüyorum bu gece…
