Zor bir dün geçirdim.Yolda yürürken bir çok kişinin gözyaşıma şahit olduğunu görmek ,saklamaya çalışmak, kızmak öfkelenmek, keşke demek...
Bir insan herşeyi atabilir hayatından ama ailesinden birini atmak zordur.Yanlış davrandığını bilerek üzdüğünü bilerek sineğe (garip bi kelimeymiş bu sine) çekmek zordur. Sabretmek zordur hiç anlaşamayacağın abine..Öfke krizleriyle başa çıkmak zordur.Anne ve babaya dert anlatamamak ve bir anda dünyadan soyutlanmak gerçekten zordur.
Uzun zamandır oyaladığın beyninle bir anda baş başa kalmak zor, beyni alışverişle oyalamak trajik , ertesi gün gözümdeki şişlikleri normal çay bulamayıp, yeşil çayla bastırmak akıllıca, dünü unutmaya çalışırken etraftakilerin bugün niye mahzunsun cümleleri ilginç geliyor şimdi...
He başlıktaki Değirmen Cafe mi ? O Cevahirdeki kuytu derin kaçış noktası.Kalabalıktan kaçış.
Esracım, seninle hayatımızın farklı noktalarındayız, benim blogu takip ediyorsan yeni yavrulamış 30 yaşında bir kadınım ve 3 senedir fln evliyim, bakınca pek ortak noktamız yok gibi görünüyor. Ama uzun zamandır blogunu ( Çok sık yazmıyorsun ama :( ) ilgiyle takip ediyorum, benim 5-6 sene önceki hallerime benzetiyorum. Beklentilerin mrakların, hayata naif bakışın birazcık kendimi hatırlatıyor.
YanıtlaSilhe, ne alaka şimdi bunlar dersen.. Biliyorum şu an yazdıklarım hiçbir şeye derman olmayacak ve belki de çok klişe gelecek ama.. Geçiyor , valla billa geçiyor. Geçmeyecek sandığın ya da artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diye dşündüğün her şey geçiyor. O yüzden boşver, zamana bırak.
Sevgiler.
Çoooook teşekkür ederim Lalecim.Birilerinin sesimi duyması gerçekten iyi geldi.
YanıtlaSilBlogunu severek takip ediyorum ve okurken gerçekten çok keyif alıyorum.Hayatlarımız paralel olmasa da kendimden birşeyler buluyorum çoğunlukla :)
Yazılarından hiç bir zaman mahrum bırakmaman dileklerimle
Bu arada nihayet yorum yazabiliyorum.Ne sana ne de kendime yazamıyordum.Meğer tema daymış problem.Kaldırdım rahatladım :)
Çok sevgilerimle