Bencil ?

16 saatlik doğum maceramdan bahsetmişimdir. ama sadece bir post bahsettiğim için bence tekrar konusunu açabilirim :) 16 saat boyunca epiduralsiz normal doğum yapmak  için çırpınan ve çatın yetersiz diyen doktorumu dinlemeyip direnen  ve sonunda sezeryana geçen zekamı saygıyla (!) selamlıyorum. Hayatım boyunca bencil olarak adlandırıldığım için nasıl bir anne olacağımı ben bile merak ediyordum. Ameliyat sırasında verilen ilaçlardan mı heyecandan stresten mi bilinmez o gece uyuyamadım. Uyumadığım gibi annemi sürekli dürtüp nefes alıyor mu bakar mısın diye sorduğum anları hala gülerek hatırlıyorum. Ama en unutamadığım anlardan biri sanırım babamın telefonda ağlayan haliydi...Konuşamadı, ağlarken konuşamamıştı.Gelmeyi çok istedim dediğini hayal meyal hatırlıyorum.

Böyle yarı cahil yarı kitaplardan bilgilenmeye çalışan, çocuğu uyuduğunda herkesi susturamaya çalışan garip bir anne oluvermiştim. Herkesin cahil ama birşeyler biliyormuş gibi görünmeye çalışan hallerime gülümsediğine eminim. Ama keşke bir kaç kişi çıkıp bu durum çok normal geçecek kendine yüklenme, harika olmak zorunda değilsin, iç güdülerine güven diyiverseydi. Biraz rahatlatılmaya çok ihtiyaç oluyor çünkü. Kendi ailemin ilk çocuk doğuranı da olmak kolay değildi zira çok halden anlayan da yoktu :)

Diyeceğim o ki sanki biz de çocuklarımızla birlikte büyüyoruz ve her geçen yıl farklı bir ebeveyn oluyoruz. Bendeki ilk dönüşüm artık dünyanın etrafımda dönmediğini anlamam ve bunu kabullenmek olmuştu. İyi ki de böyle olmuş. Zaman zaman o ilk evrelerdeki yetersizlik duygusu gelmiyor değil ama bu sefer bunu itiraf etmek iyi geliyor... "Ben de seninle büyüyorum ve gelişiyorum hata yapabiliyorum ama senin için en iyi anne olmaya çalışıyorum bilesin" dediğim anlar oluyor. Hem dürüst hem kabullenmiş hem de gelişime açık oluyorum değil mi :D

Bencilliğimin bittiği an senin doğumun oğluşum..Heralde bir insan kendinden fazla başka bir şeyi bu kadar sevemez bu kadar önemsemeymez.Saçlarına hep gömülesim hep koklayasım var.Ne güzel bir çocuksun sen....