Ah be ah...6-7 yıl öncesi ne çok yakın ne çok uzak.Nasıl da özlüyorum o zaman dilimini...
Bomonti girişinde, polis karakolunun önünde abimin motosikleti çalınana kadar güven içinde yaşadığımızı zannettiğim evimiz...
Sabah karanlığında Almata uçaklarına yetişmek için çıktığım saatlerde taksilerinden inerken karşılaştığım hafif de ürktüğüm sevgili transeksüel komşularım...
2 adımda metroya inmenin rahatlığını yaşatan cıvıl cıvıl Abide-i Hürriyet caddesi...
Manavı, takıcısı,organik pazarı...
Nişantaşına yürüyerek inmenin cazibesi...
DISK in dibinde yaşıyor olmamız nedeni ile 1 Mayıs larda evden uzak bir yerlere kalıcı olarak gidişimiz ve abimin beni dünyanın tüm kötülüklerinden koruma çabaları..
Ah be ah be diyorum abiciğim.Özlüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.