Kayıp Gül ün sonlarına yaklaşıyorum.Haftasonu yaptığım kısa yolculukta elimden düşürmediğim beni gül bahçelerinde dolaştıran bu kitap hayatımda önemli yerini edinmişti çoktan...
Vakitsizlik denilen kavrama inanmayan ben kitaba kaldığım yerden devam edemeyişimin en büyük nedeninin bu olduğunu savunur hale gelmişim.Oysa vakitsizlik yok ki vakti düzgün planlayamamak var..Bir diğer his te içimdeki, kitaplardan ayrılırken yaşadığım o sıkıntı.Ne zaman güzel bir kitap geçse elimesu gibi akıyor bitiyor...Hayatımda izi kalıyor elbet ama işte ayrılık acıtıyor canımı
Onunla soluyorum çünkü havayı, o oluyor aklımda ruhumda...Şimdi hazırlıyorum kendimi Uzatıyorum da uzatıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.